Totaal aantal pageviews

maandag 28 december 2015

Niet voor gevoelige zielen.

Enkele medeleden van WOL (de West- en Oostvlaamse Ligfietsers) reden gisteren, een mooie lentezondag in december, langs de plaats des onheils. Jan publiceerde op zijn blog een bericht dat gestoffeerd werd met enkele foto's van de Brug Der Zuchten.
Klik: http://metdefietsonderweg.blogspot.be/2015/12/het-jaar-uit-fietsen.html

woensdag 23 december 2015

"Stand" van zaken.

Verschillende mensen vragen hoe het met me gaat. Dat vind ik heel fijn. Het is de bevestiging dat ondanks alle cultuurpessimisme het met de mensheid nog niet zo dramatisch gesteld is. Een "stand" van zaken dus. Veel staan is er niet bij maar na 4 weken na mijn crash met de Performer en de operatie om mijn achillespees weer te hechten is er toch al enige evolutie. Op dit ogenblik draag ik een soort van Darth Vader-boot met een hiel die systematisch verlaagd wordt, teneinde de achillespees weer op lengte te krijgen.


Eergisteren ging de eerste wig uit de hiel en ik zal het geweten hebben. De kine-behandeling is gisteren ook gestart. Ik mag nog steeds niet op mijn linkervoet lopen en ik voel daar eerlijk gezegd ook niet veel aandrang toe. Telkens als ik denk van de pijnstillers af te zijn heb ik er toch weer een nodig. Het wordt een lang hersteltraject. Jammer want het ziet er vaak aangenaam fietsweer uit dezer dagen. Fietsen beperkt zich tot het kijken naar een cross op tv. Maar uiteindelijk zal alles wel goed komen. Alleen hoop ik dat ik niet al te veel conditie kwijt ben. Ik zie mijn spieren zo wegsmelten. Opbouwen is als late vijftiger niet meer zo evident, vrees ik. Maar ik kijk er naar uit. Ik vermoed dat de e-Orca de eerste fiets zal zijn waar ik over enkele maanden weer mee kan fietsen. Als de lente er is ben ik er weer bij.

zaterdag 28 november 2015

Met de voeten vooruit ...


Vorige maandag was het mooi weer. 's Ochtends tegen het vriespunt aan maar door de zon werd het tegen de middag best aangenaam. Prima weertje voor een rit met de Performer. Ik nam me voor een lus te rijden die ik niet zo vaak rij, want aangezien er op verschillende van mijn toertjes aan de weg wordt gewerkt wou ik eens iets anders uitproberen. Het draaide anders uit. Na negen kilometer ben ik met de voeten vooruit tegen de balustrade van een brugje geknald. Je weet wel: zo'n rooster dat moet doorgaan voor een brug. Het onding ligt op het jaagpad langsheen de Schelde tussen Kwatrecht en Melle.



Ik kwam van rechts onder op de foto. Bij het oprijden van het brugje wipte het voorwiel plots omhoog. De plaat die de overgang moet maken tussen naar het brugje zweeft gewoon een drietal cm boven het wegdek! Op het brugje wou ik bijsturen maar de Performer schoof gewoon verder en knalde aan ca 30km/u tegen de balustrade aan de linkerkant. Daarmee werd een van mijn ligfiets-nachtmerries werkelijkheid. Ik heb me vaak afgevraagd wat er zou gebeuren als ik op de ligfiets met de voeten vooruit ergens tegen zou knallen. Nu weet ik het.
Door de klap kwam ik in omgekeerde richting op het rooster te liggen, met de fiets tussen mijn benen. Ik voelde een stekende pijn in mijn linkerbeen en wist meteen dat opstaan niet zou lukken. 'Gebroken', dacht ik. Mijn telefoon zit op het stuur gemonteerd en ik belde meteen mijn vrouw. Het is niet de eerste keer dat ze me moet komen opvegen bij een slecht afgelopen gelopen fietstochtje. In de meeste gevallen was dat met de mountainbike. Ze vroeg waar ik was maar deze plek is enkel onder fietsers en wandelaars bekend, dus uitleggen waar ik was viel niet mee. Na een vijftal minuten kwam er een andere toerfietser voorbij. Ik vroeg hem de ambulance te bellen en ook hij kon niet zomaar meedelen aan welk adres ik voor de deur lag. Ondertussen arriveerde mijn vrouw en - engel die ze is - legde haar jas over mij zodat ik niet zou afkoelen. Het duurde een half uur eer de ambulance de plek gevonden had, mede dankzij de hulp van enkele werkmannen die de dijk schoonhouden en ondertussen ook op de plek des onheils waren voorbijgekomen. Zij klapten de paaltjes die het autoverkeer moeten tegenhouden neer.

Het verdict was vernietigend: achillespees afgeknapt en gewrichtsbanden gescheurd.
Dinsdag ben ik geopereerd en nu, zaterdag, zit ik thuis. Er wacht mij een winter lang revalideren. Tegen dan heb ik al mijn fietsen opgegeten.
'Zie je wel dat ligfietsen gevaarlijk is', krijg ik dan te horen. Dat zal wel, als je zo onbesuisd rijdt zoals ik. Maar het valt verder nog te bezien. Ik heb naast de grote schade geen enkele snij- of schaafwonde, enkel blauwe plekken. Met een koersfiets was ik ofwel met mijn hoofd tegen die balustrade geknald ofwel erover gekatapulteerd, recht in het afwateringskanaal met onderkoeling en mogelijke verdrinking als gevolg.

Mijn nieuwe Performer High Racer is er ook niet ongeschonden uit gekomen. Die is met de trapas tegen de balustrade geknald.




De neuspijp is in het frame geramd en zit muurvast.



Links en rechts heeft de lak krassen opgelopen.



Te veel risico genomen?


vrijdag 13 november 2015

Zo hoort u het ook eens van een ander.

Het is weer zo ver, het is herfst. Het vallen van de bladeren, maar ook… campagnes ter promotie van het fluovest en extra controles op fietsverlichting. Zie maar dat je lichtjes werken beste fietser, en oh ja, bonuspunten voor het dragen van een fluovest. Je moet nu eenmaal zichtbaar zijn in het verkeer nietwaar? Daar kan je toch geen bezwaar tegen hebben?
Zo hoort u het ook eens van een ander ...

woensdag 21 oktober 2015

Bijna frontaal

Deze middag reed ik met de Orca vanuit Gent huiswaarts. Op anderhalve kilometer van huis gaat het traject over een fietspad dat voor mij links van de weg ligt. Fietsers rijden er in beide richtingen. Blijkbaar trekt deze plek incidenten aan want op het eind van vorige winter had ik er eens een aanvaring met een overijverige politieagent. Nu zag ik een man met een mountainbike uit de andere richting recht op mij afkomen. Hij was in volle uitrusting met uitzondering van een helm. Als vrijetijds mtb'er wekt dit soort mensen mijn sympathie op maar nu riep hij plots angst op. De man keek niet voor zich uit maar leek zeer geïnteresseerd in iets aan de overkant van de weg dat zijn volle aandacht nodig had. De fietser kwam met een pittige vaart recht op mij af. Ik kon niet van het fietspad want dat is met beplanting afgescheiden van de weg. Ik had de reflex de Orca-toeter te gebruiken en dat bracht hem weer in de werkelijkheid van de dreigende frontale botsing. Met een ruk aan het stuur kon hij de botsing vermijden. Ik zag in mijn spiegel dat hij een twintigtal meter verder stopte. Ik deed hetzelfde en zwaaide de kap open.

Lees nu even niet verder en raad eens wat het eerste was dat de man zei.

Juist:
- Ge zijt niet zichtbaar! Ge moet daar een vlag opzetten!
Ik:
- Ge keek opzij in plaats van vooruit. Die vlag zoude gij ook niet zien.
Hij
- Ge zijt niet zichtbaar.
Ik:
- Ik rij met de lichten aan, maar als ge opzij kijkt ziet ge dat ook niet.

De man keerde zijn fiets en kwam op mij af. Ik vreesde al handgemeen. Hij zei dat hij mijn velomobiel een fantastisch concept vond maar dat ik niet zichtbaar was. Ik zei nogmaals dat hij dat maar kon weten als hij voor zich uit had gekeken. Toen besefte hij zijn ongelijk en werd vriendelijker. Hij gaf toe dat hij in de fout was gegaan en begon met de gewone vragen: Is dat elektrisch? Hoe snel gaat dat? Enzovoort. Ik vertelde dat ik op andere momenten ook mountainbiker ben en dat ik dat ook fantastisch vind.
En toen ging elk zijns weegs.
Bikers onder elkaar, hé.

dinsdag 13 oktober 2015

White Pearl

... en plots was het stil op die blog.
Tja, hoe gaat dat. Je koopt een nieuwe fiets. Je bent enthousiast en je pleegt een aantal posts op je blog. Maar dan merk je dat je niet telkens opnieuw kan schrijven "weer een persoonlijk record". Dat wordt saai voor de lezer. Niet meer het vermelden waard. En zoveel persoonlijke records sneuvelen er nu ook weer niet. Het kan niet blijven doorgaan. Toch niet op mijn leeftijd. Maar ik bleef fietsen en er ging nog wel eens een recordje voor de bijl, volgens Endomondo. Zo reed ik onlangs de snelste 10 mijl sinds ik mijn cijfers bijhoud. Misschien waren het wel de snelste 10 mijl in mijn leven op de fiets. Enfin, ik fiets dus nog altijd op de Performer. Minstens een keer per week geef ik hem de ruimte. De andere ritten gingen de voorbije tijd vooral met de Scott mountainbike, met de Brompton en met de e-Orca. Van die laatste zag u elders in blogland wel beelden.
Ergens onderweg kreeg ik een ingeving. Ik noem de Performer gewoon "The White Pearl". Als Jack Sparrow een "Black Pearl" mag dan heb ik wel recht op een witte.

dinsdag 18 augustus 2015

Koerspaard wordt even werkpaard.

Het kan wel.
Gisteren zou ik 40 kilometer van mijn huis helpen bij de opkuis van een familiefeestje. Ik zou wat materiaal meenemen en ik dacht de verplaatsing met de Performer te maken. Die is niet gebouwd op transport, maar toch had ik een oplossing: de Radical zijtassen die ik nog liggen heb passen perfect op de Performer. Of hoe je van een koerspaard een werkpaard maakt.


Ik had het vooraf bedacht en uitgeprobeerd, maar toen ik 's ochtends door het raam keek zag ik dat het regende. En daar is de Orca dan veel beter voor uitgerust....





dinsdag 11 augustus 2015

Gij vangt zeker?

Nog steeds vakantie,  nog steeds een Performer en nog steeds mooi zomerweer, hoewel vandaag wat bewolkt.
Om 09:00 uur de deur uit voor een tochtje van ca 45 kilometer. Niet op het jaagpad maar richting Wachtebeke om daar Domein Puyenbroeck te ronden en via Lochristi weer naar huis te rijden. Bij een koude start draait het altijd wat vierkant, maar na 5 kilometer voel ik dat het best goed gaat. Ik kom op dreef en de rest wordt eentonig. Trappen en genieten. Kruissnelheid rond de 35 per uur. Het is vrij rustig op de Oost-Vlaamse binnenwegen. Op een bepaald moment kruis ik een SUV met daarin een ventje die zijn bak duidelijk op de groei gekocht heeft. Hij maakt het bekende gebaar ter hoogte van zijn voorhoofd: "Gij vangt zeker?". Ik steek mijn hand op. Jawel, met zo'n kerels en hun wapentuig op de weg weet je maar nooit. Maar ik geniet ervan. Na 40 kilometer zie ik dat het gemiddelde best meevalt. Ik kies nog een omweg om naar huis te rijden en  - jawel hoor - het vorige week gereden persoonlijk record op vijftig kilometer op de openbare weg is weer verleden tijd.
Het kan geen toeval zijn dat ik met de Performer betere tijden rij dan met de Hurricane en met de ShockProof. Ik wordt er niet jonger op en echt sneller zal ik zelf niet meer worden. Dan dus toch de fiets ...

zondag 9 augustus 2015

Nogmaals: Highracer

Nieuw speelgoed wordt intensief uitgetest. Het is met de Performer niet anders. Vanmorgen een toertje Oudenaarde. Eerst via Melle, Oosterzele en Zwalm naar de wielerhoofdstad van Vlaanderen. Ik had op de gps ergens in Mater een punt aangeduid en met enige kennis van het terrein, maar verder geleid door OSMAND er heen. Hellingen natuurlijk, want we komen in de Vlaamse Ardennen. Af en toe bergop en dan weer bergaf. Op een bepaald moment zie ik bij het naderen van het volgende dorp op een bord langsheen de weg de snelheid van 52 kilometer per uur vervaarlijk knipperen. Ook enkele deplorabele kasseistroken waar zelfs de ketting van het geleidewieltje en het kleine tandwiel vooraan wipt. Dat hebben we dan ook weer gehad. Maar wel een mooi landschap waar dorpjes en velden elkaar afwisselen. Van Mater gaat het naar Oudenaarde. Groepjes wielrijders doen hetzelfde of komen mij tegemoet. In Oudenaarde steek ik de brug over maar er wordt op de linkeroever gewerkt, dus ik steek opnieuw over en ga op zoek naar de voetgangersbrug om - alweer - op de linkeroever te komen. Ik rij nu huiswaarts richting jaagpad want dat wil ik ook wel eens uittesten. Vooraleer ik er ben moet ik nog een stuk over een fietspad met dubbele rijrichting. Ik rij links van de autoweg. Een dame haalt me in met de auto en zet haar linker knipperlicht aan. Ik voel al nattigheid en jawel hoor: met een gezwinde zwaai aan het stuur slaat ze linksaf zonder rekening te houden met het nochtans druk bereden fietspad. Ik vloek en knijp de remmen dicht. Of was het andersom? Maar ik leef nog! In mijn fantasie zie ik de dame tegen haar kennissen vertellen dat zo een ligfiets toch wel gevaarlijk is. Duh!?
Bij het begin van het jaagpad stop ik even om een boterhammetje te eten. Ik heb er dan al 45 kilometer op zitten. Het is zondagvoormiddag dus ik zie de ene na de andere fietser passeren. Hoeveel van hen zal ik straks inhalen, denk ik een beetje pretentieus.
Ik stap op de Performer en trek mezelf op gang. Het gaat automatisch naar 34 à 35 per uur. Hartslag op 80 %. Het gaat lekker en de ene na de andere zondagfietser gaat voor de bijl. Ik heb (nog) geen spiegeltje, dus ik zie niet wat er achter mij gebeurt. Plots rijdt een jonge kerel me voorbij. Ik twijfel even maar allez, vooruit. Hij rijdt 38 à 39 per uur en in de slipstream van de wielrenner kan ik goed volgen. Dit gedeelte langsheen de Schelde is berucht omwille van de groepen wielertoeristen die aan hoge snelheid de brave mensen in de Schelde rijden. Om die bendes te ontmoedigen zijn om de zoveel meters dwarse ribbelstroken over het asfalt aangelegd. Links en rechts is er een halve meter ribbelvrij waar een individuele fietser de stroken kan vermijden. Ik hoor dat er nog iemand achter ons rijdt, maar ik krijg hem niet te zien. Ik probeer mijn deel van het kopwerk te doen maar de renner is sterker dan ik en trekt meer kilometers. "Dat gaat ook goed vooruit," zegt hij bij een inhaalmoment. Mijn hartslag gaat naar 95 %. Ik zie dat de jonge man in de beugels gaat en misschien wel probeert mij te lossen. De aanhanger blijft nog een poos wieltjes zuigen. We halen nog een pak fietsers in. Zo rijden we een tiental kilometer. Als ik in Zwijnaarde het jaagpad verlaat is de aanhanger verdwenen. "Bedankt," zegt mijn tijdelijke fietsmaat. Ik steek mijn hand op en zoek de weg naar huis. Het gaat  door Merelbeke en Heusden. Iets trager dan het stuk op het jaagpad. Mijn persoonlijk uurrecord en mijn beste tijd op twintig kilometer zijn er volgens Endomondo aan. Die hielden al enige jaren stand.

Gedachte van een zondagfietser

Ze willen dicht bij de Heer zijn, maar ook niet ver van hun Heilige Koe. Daarom parkeren ze hun auto op het fietspad vlak voor de kerk.

vrijdag 7 augustus 2015

Gevonden: High Racer

De Performer staat in de garage. Ik heb wat vrije tijd en de zon schijnt. Dus ...
Eergisteren een eerste toertje van ruim dertig kilometer. De eerste tien kilometers is het wennen maar daarna raak ik op dreef. Op minder dan een uur ben ik weer thuis.
Vandaag een rondje dat ik zelden rij. Van thuis via Wetteren naar Ninove. Onderweg wat wegomlegging en zo raak ik op kassei- en grindwegen. De Performer verteert ze allemaal. Eens in Ninove rij ik op de trekweg langsheen de Dender. Via Aalst kom ik in Dendermonde op het jaagpad langsheen de Schelde. Zo rij ik via Schoonaarde en de Kalkense Meersen weer naar huis. Totaal ruim negentig kilometer. Ondanks de doortocht door Aalst, een verkeerde keuze voor een rottig klinkerweggetje en enkele momenten van oponthoud stel ik mijn persoonlijk record op vijftig kilometer een beetje scherper.
Ik moet nog wat wennen aan de lage zithoek en het is toch wel wat opletten in haakse en scherpe bochten omdat het voorwiel dan tegen mijn hiel kan komen maar ik mag wel zeggen dat de Performer wat ingereden geraakt...

zondag 19 juli 2015

Deelfietsen

Ik heb het druk met het genieten van een reis naar het noorden. En dan zie je al eens wat. Elke stad heeft zo zijn eigen deelfietsensysteem. Aldus passeerde ik de voorbije tijd deelfietsen in ...



Kopenhagen



Göteborg

en


Oslo.

Ze zien er telkens anders uit. In Kopenhagen zijn ze ondersteund en huftervrij uitgevoerd. In Oslo lijken ze fragieler. Maar wat ze gemeen hebben is dat ze telkens heel erg aanwezig zijn in het straatbeeld. Vooral in Kopenhagen valt het grote aantal fietsers heel erg op. Als België zich terecht een wielernatie wil noemen valt er nog wat bij te trappen ...




maandag 6 juli 2015

Het werd tijd

Wie geregeld door fietsstad Gent fietst weet dat je daar best de straten met tramsporen kan vermijden. De Morgen bericht vandaag dat er wat aandacht aan zal worden besteed.

woensdag 1 juli 2015

Knal? Alweer?

Het was lang geleden en ik dacht dat het mij niet meer zou overkomen.
Gisteren, 30 juni, werd het warm. Het was ook de dag waarop de Centrum voor Volwassenen Onderwijs waar ik les geef in feeststemming diploma's en certificaten uitreikt. Ik rij er zo rond vier uur in de namiddag met de Orca naartoe. Het is een dag vol emoties. Ik neem afscheid van cursisten die ik twee of vier jaar onder mijn hoede had. Die mensen zijn fijne professionals in het hulpverlenend, begeleidend of coachend werk. We drinken een glas, omhelzen elkaar en zeggen elkaar tot ziens, hoewel ik niet zeker weet of dat er ooit nog van komt.
Na de ceremonie en de receptie volgt er nog een personeelsfeestje. Lekker eten, nog meer wijn, gesprekken met collega's en weeral afscheid. Sommigen van hen zal ik de komende dagen nog zien wanneer ik nog naar school ga voor gesprekken met nieuwe kandidaten voor de opleidingen. Anderen zal ik de komende zeven weken niet zien. Zomervakantie. Wanneer ik laat in de avond, om half twaalf, in de Orca stap voelt hij wat vreemd aan. Jawel. De band van het rechter voorwiel is plat. Niet zomaar. De Marathon Racer is gedeeltelijk van de velg gedrukt, de binnenband gescheurd. Ergens in de vooravond moet hij door de warmte geëxplodeerd zijn. En ik had hem maar op 5 bar gezet. Tot hoeveel druk mag ik nog gaan met dit weer? Gelukkig is er licht in de fietsenstalling en na een kwartiertje was een verse binnenband gemonteerd en opgepompt. Ik kon weer weg op wielen.

zondag 28 juni 2015

Gezocht: High Racer. Ondertussen ...

... werd ik ook nieuwsgierig naar de fietsen die verdeeld worden door FiSh Bikes . Ik stuurde een mailtje en kreeg een invitatie om eens eentje uit te proberen. Aanvankelijk leek de Performer 26" High Racer mij het meest aantrekkelijk. Compromis tussen hoog en laag. Wielen in maat 26" maar met schijfremmen en dus iets zwaarder. Filip heeft hem niet in de winkel, maar wel de Performer High Racer 700C. Iets hoger omwille van de 28" wielen, maar wat lichter want met velgremmen. Ik ging hem ophalen op vaderdag, terwijl onze opgroeiende dochters nog sliepen. De fiets stond in race-uitvoering, met de ketting langsheen het voorwiel. Er werd een kettingrol en een eindje kettingbuis geplaatst, de ketting en de trapboom werden op lengte geplaatst. Zouden mijn benen lang genoeg zijn om conflict tussen het voorwiel en de cranks te vermijden? Jawel. Zelfs met de combi-spd pedalen was er nog een centimeter of wat speling. Mijn hielen raken wel het voorwiel, maar dat was met de Hurri soms ook zo en daar valt mee te leven.


Het exemplaar in de winkel heeft een carbon stoel. Scheelt volgens Filip zo'n 400 gram, maar ook € 400,00. Eén euro per gram dus. Droog aan de haak, inclusief pedalen en ventisit, maar met slechts één tandwiel - en dus zonder derailleur -  vooraan woog hij 11,5 kg. Met het stoeltje in de laagste stand kon ik vertrekken. Eerst even het kasseilaantje, want de fiets heeft geen vering. Doenbaar maar comfortabel is anders. Voor Parijs-Roubaix is deze fiets niet geschikt. Dan maar snel een andere weg gekozen. Dat ging veel beter. Zelfs op de klinkers en over de hobbels en putten van het fietspad op de Scheldedijk gedroeg de fiets zich voorbeeldig en vingen de wielen en het frame de klappen op. Ik voelde al snel dat het goed vooruit ging. Ik zag op mijn Garmin Forerunner 305 dat de snelheid al vlug naar 30 kilometer per uur ging. Ik reed naar huis om de fiets een keertje te tonen. Gemiddelde 27,2 km/u zonder al te veel inspanning. Nadien reed ik nog een rondje. Ik had geen borstband van mijn hartslagmeter om want het was toch maar een testrit. Ik had niet het gevoel dat ik mij hard inspande. Bij thuiskomst bleek er een gemiddelde van 31 km/u op de Garmin te staan. Dit is voorwaar een snelle fiets. Het enige euvel was de te ruime boog van de kabel naar de voorrem die tegen de binnenkant van mijn knie kwam.
De volgende dag reed ik nog een rondje met de Performer. Ik koos een lus met veel stop&go werk. Met de bedoeling te zien hoe hij zich gedraagt in de bochten, eerder dan een goed gemiddelde te rijden. En toch. Weeral 30 km/u als gemiddelde. De hogere zit vertaalt zich niet in een lagere topsnelheid. Ik zag op mijn pols geregeld snelheden boven de 35 km/u en een top van 46, weliswaar bij het afdalen van een viaduct, maar zonder het volle pond te geven.
Het gevoel zat goed. Het overzicht in het verkeer is beter dan met de Hurri en het lijkt alsof ik overal de wind mee heb. De Performer gedraagt zich voorbeeldig in de bochten. Hij voelt veilig en betrouwbaar. 's Avonds lever ik de fiets af en vraag Filip een offerte. Een goede week later en het nodige speurwerk op Amerikaanse, Australische en Franse sites, waar de Performer bekend en gewaardeerd is, hak ik de knoop door. Als alles gaat zoals voorzien heb ik halverwege de zomer een nieuwe in de garage staan. Zoiets moet het worden.


vrijdag 26 juni 2015

Gezocht: High Racer deel 2

Ik zocht de bekende tweedhands sites af op zoek naar een vervanger voor de Hurricane SL. De M5 midracer kwam in beeld. Ik zag enkele exemplaren aan betaalbare prijs en met de hoofdzetel van M5 op een uur autorijden van thuis leek me dat wel te doen. Maar die twee verschillende wielmaten en de ketting langsheen het voorwiel hielden me telkens tegen meer te doen dan te vragen of de fiets nog beschikbaar was. Waarom gingen die fietsen van de hand? Toen maakte op het forum ligfietsers.be iemand me attent op een tweedehands M5 Carbon High Racer, de natte droom van wie op zoek is naar dit type fiets. Met een theoretisch gewicht van slechts 9,1 kg leek dit een ultieme kans.


De vraagprijs van € 2700,00 viel wel buiten mijn budget, maar alleen een dommerik blijft ten allen tijde bij zijn principes. Helaas is de minimum beenlengte voor dit type fiets langer dan die van mij en ik wil geen fiets waar de crancks tegen het voorwiel komen. Daarvoor heb ik al genoeg littekens van schaafwonden op mijn vel. Ook hier liep bij het aangeboden exemplaar de ketting langsheen het voorwiel maar dat kan worden opgelost met een eindje kettingbuis of een kettingrol, zoals je op de foto kan zien.  Ik twijfelde maar voor ik de fiets in het echt kon bekijken was hij al verkocht.

donderdag 25 juni 2015

Gezocht: High Racer

Zoals ik in een vorige post meedeelde: de Challenge Hurricane SL is de deur uit. Uitkijken naar een vervanger, dus. Het was een uitgemaakte zaak: geen 20" wielen meer. Die worden te zeer afgeremd door de staat van de wegen zoals je die in de echte fietswereld terugvindt. Wat op een biljartgladde testbaan een minimaal nadeel mag lijken maakt in de echte fietswereld een wereld van verschil. Een high racer dus. Misschien iets meer vatbaar voor wind maar lagere rolweerstand, zowel in de naven als op het contact met de weg. Meer meters met minder moeite, als het ware en zo kwamen enkele modellen meteen onder de aandacht. Maar naast de grote wielen is gewicht ook een criterium. Op het vlakke is het enkel van belang bij versnellen maar bij het klimmen maken enkele kilo's toch enkele kilo's verschil. De Mont Ventoux hebben we gehad - met een mountainbike die inclusief uitrusting 14 kilogram woog - maar de Vlaamse hellingen liggen op halve dagtoer afstand. Om het realistisch en betaalbaar (wat je betaalbaar noemt) te houden legde ik de lat op een maximum van 12 kilogram fiets voor het maximum bedrag van € 2500,00. De geveerde fietsen zitten al snel boven dit gewicht. De Furai, de Chamsim, de Nazca Gaucho High Racer vallen dus af. De Optima High Baron komt zonder schijfremmen wel net aan dit gewicht en deze prijs.
Een ander criterium voor een nieuwe fiets is de nabijheid van een dealer en onderhoudspunt. Voor het finetunen van mechaniek moet je niet bij mij zijn. Daar heb ik hulp bij nodig.
Bij De Ligfiets in Gent probeerde ik de Challenge Seiran SL. Een model dat ondertussen al een tijd in circulatie is en fervente voorstanders heeft.

Ik vond hem wat hoog op zijn wielen staan maar met een officieel gewicht van 10,5 kg was hij een zeer valabel kandidaat. De kettinglijn leek mij eenvoudig, zonder al te veel energieverlies. Ik was er meteen weg mee en vond hem fijn fietsen. De afwezigheid van vering leek aanvankelijk geen probleem. Toch eens uittesten op de meest nabije kasseistrook. Daar ging het na 20 meter al fout. De teruglopende ketting schokte van het geleidewieltje onder de stoel. Het was wel een erg slordig kasseilaantje en misschien was het zo erg niet, maar de volgende tien kilometer diende ik vijf keer te stoppen om de ketting weer op haar plaats te krijgen. De fiets ging wel snel. Ik stopte aan mijn eigen voordeur om iets te drinken en mijn handen te wassen en haalde meteen ook de weegschaal erbij. Zonder extra materiaal maar uiteraard wel met pedalen woog dit exemplaar 11,5 kilogram. Naderhand zou mij verteld worden dat dit toch de standaarduitvoering was voor de SL. Bij nader toezien lijkt de constructie met de twee aluminium staven onder de stoel nogal fragiel. Er werd me verteld dat dit bij meerdere exemplaren werd versterkt met een aluminium plaatje erop. Ik zag eerder al een Seiran SL waar het stoeltje gewoon scheef gezakt was.
Een illusie armer verliet ik na enkele uren toeren en meten op mijn oude mountainbike De Ligfiets.

In een volgende post lees je hoe het verder ging.

maandag 22 juni 2015

De Modder Fokkers - toertocht

Een MTB club die zichzelf respecteert organiseert een toertocht. Een mooi fenomeen. Je stippelt een route uit in je eigen streek. Je hangt de pijlen op, organiseert twee bevoorradingspunten en via het www voer je promotie. Als het weer en de kalender wat meezitten komt er honderden MTB-rijders af. Als VWB-lid betaal ik € 3,00 voor al dat voorbereidend werk, inclusief verzekering, pechverhelping en wat weet ik al niet meer.
Zo was dit ook vrijdagavond voor de Modder Fokkers toertocht in Kalken het geval. Een club met die naam moet wel scoren. Startpunt op 5 kilometer van mijn voordeur, afspraak met enkele geestesgenoten en gààn. Het was af. Mooie 53 kilometer door veld en bos. Goed bewegwijzerd en een goed gekozen moment, de langste avond van het jaar. We waren lang voor donker weer binnen.


maandag 8 juni 2015

En weg was hij.

Bijna twee maanden geleden hakte ik voor mezelf de knoop door. Ik wou een ligfiets met grotere wielen. De Hurricane SL zou vervangen worden door een mid- of high-racer. Het zijn vooral mijn ervaringen met de overschakeling van een 26" MTB naar een zgn "twentyniner" (wat eigenlijk een 28" MTB is) die mij over de streep geduwd hebben. De MTB heeft me geleerd dat de wielmaat er echt toe doet. Betere rol-eigenschappen, minder rolweerstand.
Ik begon te letten op het rijgedrag van de Hurri op andere paden dan de trekwegen langs rivieren en kanalen. Hoe snel hij over het asfalt van die jaagpaden gaat, des te moeilijker is het om op de hobbels en bobbels van de Vlaamse wegen een redelijke snelheid vast te houden. In een opwelling zette ik de Hurricane te koop maar gezien de prijs die hoort bij zijn specificaties kwam er geen fatsoenlijk bod. Ik vond dat niet eens zo erg want ik hield wel van dat fietsje en na een paar toertjes met een voor mij goede gemiddelden van 30, 31 en meer kilometer binnen het uur, vond ik dat de Hurri SL het nog zo slecht niet deed. Maar die gemiddelden zijn er alleen maar omdat die routes voor een flink stuk over het jaagpad gingen. Bovendien reed ik mijn all time hoogste gemiddelde voor een toertochtje met de M5 ShockProof met bagagepunt die zowat 5 kg zwaarder woog dan de Hurricane met Radical tas. Ik was toen wel een jaartje of drie jonger.
Wat in de ideale fietswereld geldig is niet meer van toepassing is in de werkelijkheid. In de werkelijkheid hebben de wegen vaak haakse bochten, zijn er putdeksel, boorden, slecht aangelegde klinkers. De snelheid hangt af van de juiste fiets op het juiste parcours. Laten nu de geaccidenteerde wegen in de meerderheid zijn.
En toen kwam het mailtje van iemand die mijn te koop gestelde Hurri gezien had. Hij kwam langs en binnen het uur was de koop gesloten...
Nu heb ik geen open ligger meer, maar ik wil daar uiteraard verandering in brengen. Ik zoek een lichte racer die op grotere wielen staat. Gewicht is een criterium want de Vlaamse Ardennen liggen op halve-dagrit-afstand. Op papier is de M5 Carbon High Racer de ultieme keuze maar die valt af wegens zijn aankoopprijs. Het gaat tenslotte om een fiets waar ik geen 1000 km per jaar mee rij. De Challenge Seiran SL - ook niet goedkoop - lijkt een goede kandidaat wegens licht van gewicht en met 26" wielen. Maar is zijn zitpositie niet tè hoog?
De M5 M-racer ziet er ook goed uit, maar heeft de ketting langs het voorwiel. Als ik hem bovendien wat lichter wil zal dat geld kosten. Dan zijn er nog de Performer High Racer, de Optima High Baron en al die andere.
Dat wordt moeilijk.

zaterdag 7 maart 2015

Regionaal Landschap Schelde en Durme

Een medewerker van deze dienst zocht een ligfietser om te vertellen over hoe het is om met zo'n tuig langs de scheldeboorden te rollen.
Alles voor de juiste zaak en dus heb ik me opgeofferd.

maandag 9 februari 2015

Slijtage of vandalisme?

In mijn vorige post vertelde ik dat ik onderweg moest stoppen om het kapje van de Orca weer op zijn plek te positioneren. De reden is het feit dat één van de bevestigingspunten achteraan stuk is. Ik merkte het toen ik vrijdag na het werk in de fietsenstalling bij de Orca kwam.
Nu denk ik dat dit bevestigingspunt niet zomaar kapot gaat. Het is een drukknop die op de body is geplakt. Ik heb het kapje het voorbije jaar één keer van de Orca genomen dus slijtage lijkt me uitgesloten. Het lijkt me meer waarschijnlijk dat iemand geprobeerd heeft het op die plek te openen. Vermits ik de klep van de Orca middels een kabel door het beugelslot afsluit kan je er niet zomaar in. Ik stel me voor dat een wijsneus geprobeerd heeft de drukknop van het kapje los te trekken maar op die manier de drukknop heeft kapot getrokken. Of iemand is met zijn tas of jas blijven haperen en heeft op die manier de boel losgerukt. Het zou dan passend zijn een briefje achter te laten. Niet dus.
Toen ik op weg naar huis over de Scheldedijk reed had ik een fikse zijwind uit het noorden. Die trok het kapje omhoog. Frisjes. Vandaar de stop om het kapje weer min of meer op zijn plek te duwen. Ik heb het ondertussen voorlopig met klitteband bevestigd maar er moet natuurlijk een nieuwe drukknop op de body.

zondag 8 februari 2015

En gij moet mij niet vertellen dat dit een fietspad is !

Vrijdag reed ik na het werk met de e-Orca eerst naar Gent. Rond half zeven reed ik naar huis. Het vroor maar ik zat goed ingepakt in de Ora en hoewel ik al de hele week te kampen had met net-niet-echt- ziek symptomen kon ik dankzij de ondersteuning goed opschieten. Met uitzondering van een stop om de kap van de Orca, waar een bevestigingspunt van losgekomen was, weer goed te positioneren. Op anderhalve kilometer van ons huis rij ik over het fietspad dat links van de baan ligt. Als ik moe ben kies ik voor het fietspad. Als ik in vorm ben ga ik de baan op en maak ik meer snelheid. Zoals wel meer gebeurt staan er weer enkele auto's op het fietspad. Ik kan het niet goed zien want één heeft zijn lichten aan en die schijnen recht in mijn ogen. Ik stop en beroer de claxon van de Orca. Een kerel komt op mij afgelopen en blaft:

- Wat scheelt er?
- Eh, dit is toch een fietspad?
- Ja en dan? Wij zijn van de politie en doen hier een vaststelling.

Dan pas zie ik dat de man een uniform draagt.

- Mijn excuses, maar dat kan ik niet zien want ik word verblind door die lichten.
- Gij hebt hier niet te claxonneren. Dat is verboden. Dat mag alleen maar als je zelf een gevaar vormt.

Dat was dus niet het geval. Ik begon me eerder zelf in gevaar te voelen. Had hij niet al vaststellingen te doen dan zou ik zeker ter plekke "vastgesteld" worden.

- En gij moet mij niet vertellen dat dit hier een fietspad is. Ofwel wacht ge tot wij weg zijn, ofwel rijdt ge er langs.

Ik hield maar wijselijk mijn mond.
Het spektakel speelde zich af in een bocht van de weg en met het licht van de politie-auto in mijn ogen kon ik niet zien of er verkeer uit de andere richting kwam. Het ware attent geweest van de agent had hij mij teken gegeven dat de weg vrij was. Maar neen hoor, hij was "in zijn gat gebeten" en dat zou ik geweten hebben.

Ik steek de neus van de Orca voorzichtig de baan op en rekenend op de opmerkzaamheid van de automobilisten steek ik de baan over. Om dertig meter verder opnieuw het fietspad op te rijden. Ik zie de agent tegen zijn kompaan het verhaal doen en naar de Orca wijzen.

Hoe ik in de toekomst mensen er op attent moet maken dat ik er voorbij wil is mij nu een raadsel. Toch maar een fietsbel in de Orca installeren?

vrijdag 30 januari 2015

Politie gaat te snelle elektrische fietsen controleren.

Vandaag in het nieuws: de politie gaat te snelle elektrische fietsen controleren.
Een belangrijke prioriteit natuurlijk want die elektrische fietsen vormen een ware plaag en zijn een gevaar voor de samenleving. Kleinere automobielen worden door die tuigen gewoon van de weg gereden. Vrachtwagens moeten vertragen en gevaarlijke inhaalmaneuvers uithalen om toch maar voorbij zo'n onding te geraken. Op die manier ontstaat het risico dat ze hun lading verliezen wat dan weer zorgt voor vertraging in de bouw en het distributiewezen. De economische schade wordt stilaan onoverzienbaar. De derving van btw en andere belastingsontvangsten slaan een gat in de schatkist. Ons land heeft het al zo moeilijk. Het zal erop uitdraaien dat we nog langer moeten gaan werken voor nog minder pensioen. Op die manier haal je wel fietsers van de weg en de verlaging van het pensioen zorgt ervoor dat minder mensen een elektrische fiets kopen. Dat heeft het voordeel dat het aantal jonggepensioneerden met een elektrische fiets op de weg afneemt waardoor het probleem uiteindelijk zichzelf zal oplossen.
Het bericht heeft het over de maximumsnelheid van 25 km per uur voor elektrische fietsen wat nonsens is. Er is geen maximum snelheid. Wel moet de ondersteuning zichzelf uitschakelen wanneer de fiets de snelheid van 25 km per uur bereikt maar het staat de fietser vrij op eigen kracht sneller te rijden.

maandag 19 januari 2015

Hase Pino

Het was een dure maar geen noodzakelijke droom. Nieuw aankopen leek ons overbodige luxe. Dus keken we uit naar die ene die dan toch tweedehands zou worden aangeboden. En dat gebeurde. Plots zag ik hem. Ik had er bijna over gekeken. Click op "terug" en daar stond hij dan. De ideale fiets voor duo's met verschillende voorkeuren. Ligfiets of toch maar rechtop? Langzaam maar zeker of toch maar stevig doortrappen.



Ik heb al een en ander aangepast en wat materiaal besteld. Een stel pedalen spd/normaal, een stuk kettingbuis en een bevestigingsbeugel voor smartphone zullen hem reisklaar maken. Die lente kan er niet snel genoeg komen.

zaterdag 3 januari 2015

Herinnert u zich deze nog?


Natuurlijk, want ik heb de voorbije tijd wel wat aandacht besteed aan het aankopen van zijn opvolger.
Aanvankelijk had ik de bedoeling deze fiets te verkopen maar als je op een tweedehandssite op zoek gaat naar een mountainbike dan krijg je een lawine van aanbiedingen over je heen. Deze fiets is te waardevol om hem voor een habbekrats te verkopen dus kreeg hij een andere bestemming. Het zou een hybride toerfiets worden om samen met vrouwlief die zweert bij haar Koga onze zomertochtjes te peddelen. Het voorbije jaar gebruikte ik daar de Brompton voor die dat behoorlijk doet maar eens offroad vormen de 16" wielen toch een beperking.
Ik diende niet eens veel te investeren in de ombouw van de Scott. Het meeste materiaal had ik liggen. Een nieuw zadel en een tweedehands stuur maakten al veel verschil. Verder kocht ik een spatbord, een stel wielreflectoren, een nieuwe remkabel en adapters voor de spd-pedalen. Om het achterspatbord ruimte te geven haalde ik een gebruikte 1.9" mtb-band uit de kelder. Dit is het resultaat:



Ik heb de fiets ook uitgerust met een stel klickfix - beugels, die ervoor zorgen dat er wat bagage mee kan. De AGU-stuurtas heb ik al honderd jaar en die is on-ver-slijt-baar. Het bagagerek kan op de Scott voor- of achteraan, maar ook op de zadelpen van de Brompton waar ik eerder al een klickfixbeugel op monteerde. Op het rek kan je een sporttas of rugzak vastriemen.


Aangezien ik bij voorkeur met vastgeklikte schoenen fiets behield ik de dubbelzijdige spd-pedalen en kocht ik adapters om ook met gewone schoenen te kunnen fietsen. Zo diende ik geen nieuwe pedalen te kopen en had ik meteen de wettelijk verplichte reflectoren op de pedalen.



De Cateye voorlamp zat ooit nog op de WAW en met kinderen op de middelbare school in het gezin dien je steeds over een aantal reserve achterlichtjes te beschikken. Zo is de Scott-hybride ook in het donker zichtbaar.


Laat het nu maar zomer worden.








Beschermfactor 5

Na de laatste lekke band bij regenweer - gelukkig niet ver van huis - besloot ik maatregelen te nemen. Lage rolweerstand is allemaal goed en wel maar naar en van het werk, in de winter meestal in het donker, wil ik toch vooral niet aan de kant staan. Er ligt gewoon te veel glas en gruis op de weg. Het blijft plakken in het loopvlak en werkt zich naar binnen. Nu kan je na elke rit je banden controleren maar dan heb je niet veel aan de tijdswinst die je met de zogenaamde lagere rolweerstand hebt. Kijk maar naar deze Schwalbe Tryker.


Het gat is niet eens zo groot en de band deed nadien weer dienst, maar ik diende de glassplinter er wel met een tang uit te halen. Op naar iets anders dus. Gelukkig is er Jan die velomobielen heel ernstig neemt en ons op de hoogte houdt van zijn bevindingen. Zo kreeg ik al een idee waar ik zou uitkomen als ik een band zocht die relatief lekbestendig is, goed bij de Orca past en redelijk goed bolt. Ik kwam uit bij de Schwalbe Marathon Green Guard 40-406. De Marathon Plus zat ook in de running maar die bestaat niet in breedte 40, wel in 35. Ik verwacht dat de Green Guard iets vlotter rolt dan de Marathon Plus 35-406 wegens iets minder stug en wat breder. Hij is in theorie ook vrij lekbestendig: beschermingsfactor 5 ipv de factor 6 van de Marathon Plus. Wouter van 2wielen had nog een setje in huis en dat gaf me de gelegenheid gisteren in de namiddag om en weer naar Hamme te bollen. Een ritje bij dalende zon van 50 kilometer. Ook de winter kan mooi zijn.

Volgend prentje toont het verschil tussen de Marathon (r) en de Tryker (l).



Om het achterwiel van de e-Orca zit een Marathon Plus 47-406 en die ziet er nog wat robuuster uit.
De Tryker is een vouwband terwijl de Marathon een draadband is. De montage van de draadband gaat iets moeizamer maar het lukt met wat geduld en zonder gereedschap. 
Hopelijk sta ik dit binnenkort niet ergens langs de kant van de weg te demonstreren....