Bijna dood ervaring.

Gisteren het vrijwel laatste rondje van dit jaar gefietst. Met de trike. Gaat niet zo snel als de highracer maar ik zit comfortabel en met zijn winterbanden (mtb achteraan) raak ik zonder risico op uitschuivers door alle prut door. De trike is laag, maar ik draag een knipperende helmlamp zodat ik goed zichtbaar ben.
Het rondje gaat richting Puyenbroeck in Wachtebeke. Aan de Stenenbrug - ik vermoed grondgebied Eksaarde - loopt het fietspad gescheiden van de rijweg. De uitritten van de huizen komen recht op het fietspad. Ik rij misschien 25 per uur. Ik passeer een hek van een tuin die verder omheind is met een flinke haag. Op dat ogenblik rijdt een auto achteruit met een vaartje de uitrit uit, het fietspad op. Een millimeter, zo schat ik de afstand in. In een reflex stuur ik naar links. Op een haar na mist hij me.

Een tiental meter verder knijp ik de remmen dicht. Perplex en van de wijs. Ik draai me om en zie een Audi op het linker vak achteruit de baan op draaien. De chauffeur rijdt even tegen de rijrichting in en steekt dan de berm over om op het rechter rijvak te komen en weg te rijden in de richting waaruit ik vandaan kom. Ik steek mijn arm op in de veronderstelling dat de chauffeur toch wel even zal kijken naar wie hij zopas net niet aangereden heeft. Een paar honderd meter verder moet de auto aan een T stoppen om ofwel links ofwel rechts te gaan. Ik wenk en zie de richtingaanwijzers naar links gaan. De auto maakt een U bocht. De onverlaat is toch bereid iets te komen zeggen. Op mijn hoogte gaat het rechter raam naar beneden en ik zie een mevrouw aan het stuur.
Ge gaat er toch iets aan moeten doen, zeg ik.
De mevrouw knikt. Ik had u niet zien aankomen en ik zag iets achter mij voorbijflitsen, zegt ze, maar ge zit ook zo laag.
Daar hebben we het weer: 'blame the victim'.
Dat heeft er niks mee te maken, zeg ik, die vuurtoren op mijn helm hebt ge waarschijnlijk ook niet gezien.
Neen, zegt ze. Ze is wat beduusd en knikt schuldbewust, sluit het raampje en rijdt verder. Ik zie haar niet meer terugkeren in de richting waar ze aanvankelijk naartoe reed.

Ze kon me ook niet zien: de haag belemmert het zicht op het fietspad voor wie het hek uitrijdt. In Kalken aan de Nerenweg is er een vergelijkbare uitrit. De eigenaar heeft er niet beter op gevonden dan een bordje te hangen: 'Voorzichtig. Wij kunnen u niet zien.'
Rooi dan je haag, zou ik zo denken. Maar neen, want dan kunnen de voorbijrijders wel iets zien. Dan maar op het goed geluk met de auto achteruit van de uitrit en gokken dat het goed gaat. Tot die keer dat het wel fout zal gaan.

Bijna was dit niet alleen maar het vrijwel laatste ritje van het jaar.

Sneeuw

Het was me wel wat deze week. Maandag viel er een pak sneeuw zoals ik het me alleen herinner uit mijn kinderjaren. Toen waren er nog winters! En het blijkt nog waar te zijn ook. In de jaren zestig sneeuwde het nog geregeld. Nu gaan er soms winters voorbij zonder één sneeuwvlok.
Maar ik moest maandag dus de weg op. Met de Orca. Ik vertrok rond half tien. Op weg naar het werk moest ik nog ergens anders langs. Tot dan toe kon ik nog op het fietspad rijden. Als ik om kwart na tien weer in de Orca stapte was het al heel wat minder vlot rijden. Ik koos voor het spoor dat de auto's op de rijweg hadden gemaakt. Ik reed toch even snel als de auto's. Af en toe ging de Orca zijn eigen weg, maar ik kon telkens goed corrigeren. In Heusden probeerde ik het jaagpad op te rijden, maar het achterwiel van de Orca slipte door op de heling. Ik duwde de Orca het pad op, maar de sneeuw lag er ondertussen zo dik dat de Orca bleef doorslippen. Weer de rijweg op, dus. De e-ondersteuning werd ferm aangesproken op de hoogste stand. De zichtbaarheid was slecht. Ik had mijn fietsbril op, maar af en toe diende ik de glazen schoon te maken of de fietsbril omhoog te schuiven. Toen ik rond elf uur op het werk aankwam lag er al een ferme laag. Ik reed ei zo na de oprit van de school voorbij.
Om half vier in de namiddag vertrok ik terug. Een pak half gesmolten sneeuw, vermengd met ijs, op het wegdek. Baggeren door de prut. Opgehouden door auto's die niet vooruit raakten. Maar ik wel, hoewel de Orca langs de voetengaten steeds meer sneeuw en ijs mee schepte. Op een tweetal kilometer van huis viel de ondersteuning weg. Batterij leeg? Ik was tenslotte niet met volle batterij vertrokken.  Ik raakte vast in het pak. Uitstappen en los trekken. De ondersteuning uit gezet en weer aan. Toen ging het een paar honderd meter beter, maar de ondersteuning viel weer uit. Ik kwam op het idee de ondersteuning op laag te zetten. Dat vraagt minder van de batterij. En ja, ik kon weer vooruit. Inmiddels heb ik de batterij weer geladen, maar nog geen testritje gemaakt.
Wat hebben we geleerd?
Dat je steeds met een volgeladen batterij moet vertrekken als het sneeuwt, want dat dit veel meer vraagt van de ondersteuning.
Dat de e-Orca in de sneeuw gemakkelijker vooruit raakt dan de auto.

Dat je soms beter de mountainbike neemt, zoals onderstaande foto toont. Deze is twee weken genomen in Houffalize waar ik met vrienden een mountainbike weekendje doorbracht. Fun en spektakel!

Foto Guy DLM

Vliegen

Lang gelden dat ik nog eens wat gepost heb. Maar dit kan ik niet laten. Het was uitgerekend op een mountainbike weekend, enkele weken geleden dat dit plots - laat in de avond - een discussiepunt werd:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl.permalink.1513106301184/

Niet op wielen dus.